Vak die fiets

donderdag 18 december 2014
timer 3 min
Ik woon in een winkelstraat annex verkeersader. Dat winkelstraatgedeelte is fijn, want dat betekent dat altijd alles binnen handbereik is. Die verkeersader is minder, want dat betekent achttien uur per dag trams door de straat, slapen met oordoppen en altijd opletten dat je niet per ongeluk sterft.

De stoepen zijn hier smal en kennen geen fietsrekken. Dat betekent fietsparkeren in de zijstraten. Op zich geen probleem. Het fietsenrekaanbod was altijd wat mager, maar dit probleem had ik getackeld door een oude reservefiets strak tegen een rek aan te ketenen. Daar zette ik dan ’s avonds mijn fiets weer aan vast. Asociaal? Zonder meer. Effectief? Zeker weten. Totdat er op een lieve dag een bordje hing dat iedereen zijn fiets moest verplaatsen vanwege aankomende werkzaamheden. Ik verplaatste braaf mijn beide fietsen naar een straat verderop. De gemeente haalde braaf de fietsenrekken weg. De stratenmakers maakten braaf de straat open en weer dicht. En daar hield het op. Van die rekken is nooit meer iets vernomen. In plaats daarvan werd mijn reservefiets tot wrak bestempeld en verwijderd – fair enough – en werd er een witte rechthoek op de stoep getekend. Ook verschenen overal posters met een krasse dame met rollator en de tekst VAK DIE FIETS!

 

Stadsdeel-slang

Je fiets vakken is stadsdeel-slang voor binnen de geverfde lijnen op de stoep parkeren, in plaats van hem dusdanig van je af te gooien dat oude van dagen van de stoep vallen en mindervaliden vastlopen in een kluwen rijwielen. Zo creëer je met een paar penseelstreken een keurig uitgelijnd rijtje tweewielers, in plaats van een klont van staal die nog het meest doet denken aan een achteloos op zolder gekwakte doos vol kerstlampjes. Een sympathieke campagne en bovendien een zeer catchy slogan – vooral in het spotje waarin ‘opa Ted’, compleet met krulsnor en rollator, door de stad banjert en luidkeels “Vak die fiets! Vak die fiets! Vak die fiets!” door een megafoon tettert.

 

Minnares boven echtgenote

Op zichzelf zijn fietsvakken ook een knaller van een hit, vanwege het lowbudgetkarakter en het grote effect. Maar zodra je een half dozijn rekken weghaalt en daar één vakje van drie bij twee voor terugplaatst, dan gaat er kwantitatief iets mis. Fietsvakken zijn er bovendien voor kortparkeerders, zoals winkelend publiek. Fietsrekken zijn voor langparkeerders, zoals bewoners en hun eventuele nachtgasten. Rekken offeren voor vakken voelt daarom toch een beetje als de minnares verkiezen boven de echtgenote. Niet oké.

 

Eilandjes van fietsen

Als het doel van het beleid is om het aantal fietsen in de buurt te verminderen, dan werkt het. Wanneer niemand zijn fiets aan het rek kan vastmaken, heeft de fietsendief immers vrij spel. Als het doel van het beleid is om de straat netter te maken, dan werkt het niet. In plaats van alle fietsen in en om de rekken te plaatsen, staan nu overal door de straat eilandjes van fietsen. Iedere boom, lantaarnpaal of regenpijp wordt benut. Dit maakt de smalle stoep niet alleen voor mindervaliden, maar voor alle voetgangers bijkans onbegaanbaar. Mijn horecabuurman probeert het nu zelf op te lossen door vrolijke bloempotten rondom de boom naast zijn ingang te zetten, zodat zijn terras enigszins fietsvrij is. Maar het stadsdeel lijkt het te hebben opgegeven. De posters zijn inmiddels van de muur. Het vak-die-fiets-denken is overgegaan in Vak Die Voetganger. 

 

Auteur: Elise Fikse

 

Lees hier alles over Vak Die Fiets 

Dit artikel is verschenen in Verkeer in Beeld #5 2014

Fietsenchaos in Amsterdam