Hét recept voor een burenruzie

maandag 15 juli 2019
timer 3 min
De Mens komt in twee smaken: optimisten en zwartkijkers - die zichzelf graag realisten noemen. Introduceer een willekeurig plan of voorstel met enigszins radicale randjes, en je ziet onmiddellijk wat voor vlees je in de kuipt hebt. Ook toen de gemeente Amsterdam aankondigde in 2030 benzine- en dieselauto's te willen verbieden, viel de bevolking keurig langs deze lijnen uiteen.
Door Elise Fikse
 
De zwartkijkers kwamen gelijk met vragen: wie gaat dat betalen, waar gaan we dat laden? Valide vragen, maar soms is het antwoord helaas: dat weten we nog niet. Nou kan mijn vriend mij niet nijdiger krijgen dan door mij opgeworpen bezwaren af te doen met: komt goed. “Niet vanzelf!” gil ik dan. Maar een beetje een can-do-mentaliteit is onontbeerlijk bij ambitieuze plannen, zoals in 10 jaar tijd ruim 30.000 laadpalen plus bijbehorende infrastructuur aanleggen, anders ga je onmiddellijk terug naar bed.
 

Ik voorzie een succesvolle spin-off van de Rijdende Rechter, volledig gewijd aan laadpaaldisputen

 

Toch denk ik dat de technologie het probleem niet zal zijn. Ik maak me meer zorgen over De Mens. Tenzij iedereen een eigen laadpunt krijgt (dan zijn het er veel meer dan 30.000), moeten de laadpunten worden gedeeld. Dat betekent rekening houden met elkaar, niet laadpaalkleven en samen delen. Dat wordt wat.
 
Nu begrijp ik van mensen die al elektrisch rijden dat zij in een app-groep zitten met alle e-rijders uit de buurt, waarin ze harmonieus afstemmen wie wanneer laadt en hoe lang. Bij wijze van kattenplaatje deelt af en toe iemand een foto van actuele benzineprijzen en daar lachen ze dan zelfgenoegzaam om.
 
Ik vermoed dat dit harmoniemodel alleen houdbaar is zolang elektrisch rijden is voorbehouden aan een handvol economisch bevoorrechten. Optimisten bovendien, die vrijwillig en gesubsidieerd kozen voor elektrisch en bij aanschaf van de Tesla een gratis laadpunt in de straat kregen.

De vraag is wat er gebeurt als mensen min of meer gedwongen worden een elektrische auto aan te schaffen omdat ze anders de stad niet meer in mogen en hun werk niet kunnen doen. Voor veel mensen geldt dat een goede buur toch vooral een buur is met wie je niet te veel te maken hebt. Daarom klinkt onvrijwillig elektrisch rijden in combinatie met laadpaalschaarste als hét recept voor een burenruzie.
 
Laadpaalklevers die iedere dag om 17.00 uur de auto inpluggen en pas de volgende ochtend om 8.30 weer wegrijden, zodat ze rest van de straat de facto nooit kan laden. Laadpaalaso’s die de auto inpluggen en doodleuk twee weken op vakantie gaan. Ik voorzie een succesvolle spin-off van de Rijdende Rechter, volledig gewijd aan laadpaaldisputen. Ik weet niet of dit mij een optimist of zwartkijker maakt, maar daar kijk ik enorm naar uit.
 
Dit artikel verschijnt in Verkeer in Beeld 3, juli 2019.