Ik gebruik mijn OV-chipkaart een paar keer per maand en dat gaat meestal ongeveer als volgt. Ik fiets naar het station, zoek me rot naar een plek in de stalling, hol het station in, zie dat mijn trein over tien seconden vertrekt, ren langs de incheckpaaltjes, zwaai wat met mijn portemonnee in de richting van de scanner, sprint het perron op en glip tussen de sluitende deuren door de vertrekkende trein in. Vervang desgewenst ‘trein’ door ‘metro’ en ‘zie dat mijn trein over tien seconden vertrekt’ door ‘hoor van bovenaan de roltrap een metro aankomen en dender sorry-roepend de dichtgeslibde roltrap af’. Kortom: ik heb altijd haast. Of, zoals mijn moeder dat noemt: ik ben een nippertjes-mens.

Nippertjesmentaliteit 

Voorheen betekende mijn nippertjesmentaliteit dat ik regelmatig de keuze moest maken: mis ik de trein of rijd ik zwart? De kaartjesautomaten kennen immers geregeld lange rijen, bij voorkeur bestaande uit groepjes toeristen die verward op het touchscreen staan te tikken. Daarbij is het pinapparaat in de kaartjesautomaat de aller langzaamste op aarde, dus ook al staat er geen rij en ben je op tijd, dan mis je na zo’n pintransactie alsnog je trein.

Voor de komst van de OV-chipkaart loste ik dit probleem op met de onvolprezen vijfretourkaart. Dit was een vijftal retourtjes met dezelfde in- en eindbestemming. Zonder datum en met kwantumkorting. Die trok je op een lieve dag dat je ruim in de tijd zat uit de kaartjesautomaat, en diende je voor gebruik te dateren bij een stempelautomaat. Dat stempelen was eigenlijk een incheckpoortje avant la lettre. Daar ging ik vliegensvlug langs.

Blonde haren

Bij het echte nippertjeswerk sprong ik bovendien ongestempeld de trein in. Mijn strategie was om dan direct de conducteur te zoeken, sorry-sorry-sorry te zeggen en mijn kaartje door hem af te laten stempelen. De ervaring leert dat geen conducteur een hijgende blonde tiener beboet. Toch vind ik de langs-de-incheck-paaltjes-rennen-methode handiger, hoewel het ook daarbij nog wel eens op mijn blonde haren aankomt. Het wil namelijk wel eens gebeuren dat ik in allerijl door het verkeerde poortje ren en dus niet bij de NS maar bij het GVB incheck. Of bij een haastige overstap vergeet om bij de nieuwe vervoerder in te checken. Zodat ik me bij controle alsnog de gaten in het glazuur moet glimlachen om de conducteur te overtuigen van de oprechtheid van mijn vergissing.

Mijn langs-de-incheck-paaltjes-rennen-methode valt of staat overigens met de functie Automatisch Opladen. Voordat ik deze had geactiveerd, moest ik vrijwel iedere rit mijn kaart opladen en dus alsnog die rij in. En dan wordt het ineens een andere discussie. Want dan verandert de OV-chipkaart van handige life hack voor nippertjesmensen in een ritprijs-verhogende, gebruiksonvriendelijke privacy-schender. En dan ben ik snel uitgecheckt.