Column: De fiets met de mentaliteit van een hummer

maandag 8 april 2024

Een paar keer per jaar verschijnt er in de ouderapp een bericht over de verkeerssituatie rondom de basisschool van mijn dochter. Ouders hebben er een handje van de auto bij het halen en brengen even dubbel te parkeren. De boodschap is steeds dezelfde, maar de toon wordt allengs venijniger en het aantal uitroeptekens neemt toe. “AUB niet dubbel parkeren voor de school. Ook niet heel eventjes! Parkeren kan in de parkeervakken of in de omliggende straten. Dat is veel veiliger! En samen houden we het veilig!! Alvast bedankt voor uw medewerking!!!”

Het helpt natuurlijk geen bal. Ouders willen best meewerken, maar het regent en ze hebben haast of nog meer kinderen op de achterbank en ze willen niet verderop parkeren als je de auto ook pal voor de deur heel eventjes, maar echt héél eventjes, dubbel kunt parkeren. Doe niet zo moeilijk, ik ben zo weer weg.  

Maar omdat je daar niet moeilijk over deed, staat nu ‘s ochtends de halve straat vol auto’s met de knipperlichten aan, terwijl de rest van het verkeer zich er langs moet wurmen en er een nogal chaotische situatie ontstaat. En moeten er nu vrijwilligers worden aangewezen die in een oranje hesje de lokale ochtendspits moeten mennen. 

Je ziet het vaker in het verkeer. Dat het lijkt of verkeersdeelnemers niet willen deugen. Ze gedragen zich als een dwarse kleuter op zoek naar grenzen. Je biedt ze een vinger en ze hakken je hand eraf.  

Neem de Biro, die werd geïntroduceerd als high-end gehandicaptenvoertuig dat je vrij op de stoep mocht parkeren. Dit zorgde al gauw voor zoveel overlast, dat hij werd gedegradeerd tot brommobiel. En daarmee gewoon tussen het parkeergeld-betalende gepeupel moet staan.   

Of neem de snorfiets. Waarmee je met 25 km/uur vrolijk zonder helm over het fietspad mocht tuffen. Totdat die zo kwistig werd opgevoerd en de maximumsnelheid zo ver werd opgerekt, dat er nu een helmplicht geldt en je in sommige steden naar de rijbaan wordt verbannen.  

Ook de volgende kandidaat heeft zich al aangediend: de fatbike. De fiets met de mentaliteit van een hummer, die met een noodvaart over de veel te smalle fietspaden beukt. De fatbike lijkt op zijn eigenaar als een hond op zijn baasje. Breed, in zwart gehuld, veel ruimte innemend en weinig zelfrelativerend. De eerste berichten over regelgeving om dit potsierlijke gevaarte aan banden te leggen, staan al in de krant. 

Toch lijkt regelgeving vooral een waterbedeffect te hebben. Zodra je het ene hebt gereguleerd, komt het volgende op. Mensen willen gewoon graag hard rijden zonder helm. Gratis parkeren op de stoep of hun kind afzetten voor de school. Daar kunnen geen regels, uitroeptekens of oranje hesjes tegenop.