De last mile was altijd relatief eenvoudig: de reiziger kwam aan met de trein of de bus, en stapte over op een ander (openbaar) vervoermiddel of nam de fiets. Of de taxi. Daar kwam de ov-fiets bij. Of de deelauto.
Toch is er een grote groep mensen voor wie hobbels en obstakels letterlijk het tempo van het leven bepalen. In Nederland heeft 1 op de 5 inwoners één of andere vorm van beperking, fysiek of mentaal.
Wat mij al snel opviel, was de veelheid aan organisaties die zich met deze materie bezighouden.
Een waarschuwingsbrief informeert bewoners en bezoekers over de aanwezigheid van C01-/ZE-zones en autoluwe gebieden.
Hoe anders is dit in de rest van ons land, waar fietsers (en ook voetgangers) steeds meer in de knel raken.
MuConsult onderzocht dit onlangs en dit leverde een aantal interessant antwoorden op. Het blijkt dat reizigers in eerste instantie niet zozeer geïnteresseerd zijn in een bus die er super gelikt uitziet.
In theorie zijn parkeernormen nuttig om een inschatting te maken van de parkeerbehoefte.
We zitten in de wurggreep genaamd verstedelijking. Het aantal inwoners groeit, waardoor de openbare ruimte onder druk komt te staan.
Wat is er aan de hand? Waar de hele digitalisering van mobiliteit beschouwd kan worden als een transitieproces, zit de digitaliseringsopgave zelf nu ook in een transitie.
