Reacties herintroductie fietskenteken

Zere been

“We realiseerden ons uiteraard terdege dat we met ons pleidooi in het Parool tegen het zere been van een grote groep Amsterdammers zouden trappen, zeker gezien de kop die de nadruk op het woord boete legde. De Parool-lezers hebben ons niet teleurgesteld. We gingen ook niet voor de populariteitsprijs”, aldus  een woordvoerder van Goudappel Coffeng.
Het betref trekt graag de parallel met de auto. De 'fiets' maakt een vergelijkbare ontwikkeling door als de 'auto'. Denk aan het ontstaan van fietssnelwegen, extra stallingen, fietsvrije zone's en de noodzaak van parkeerregulering. Net zoals we er een paar decennia over gedaan hebben autoparkeren goed te reguleren, zitten we nu in die fase voor fietsparkeren. Nederland gaat door een fase van weerstand, want de fiets is bij uitstek een symbool van vrijheid en dat is precies het probleem met de overlast van achtergelaten/verkeerd geparkeerde fietsen.

Herkenning en weerstand

“In de reacties zagen we veel (h)erkenning van de problematiek, maar ook de verwachte weerstand tegen elke vorm van regulering en zorg omtrent ‘melkkoe’-gedrag. Die zorg herkennen we: handhaven/beboeten zonder goede voorzieningen werkt even averechts als goede voorzieningen zonder vorm van handhaving. Het gaat niet om het kunnen heffen van een fietsbelasting, maar om een middel om ‘de juiste fiets op de juiste plek te krijgen’. Een fietskenteken-beleid moet worden ingebed in een integraal fietsparkeerplan: iedereen een beetje op afstand, allemaal een goede plek.”

Inbreuk op privacy

Daarnaast is er zorg over het mogelijk inbreuk op de privacy. Een kenteken biedt in principe de mogelijkheid vast te leggen waar iemand (zijn fiets) is geweest. Een kenteken-oplossing moet dus waarborgen omvatten die de privacy garandeert, net zoals dat is opgelost voor autokentekens of andere ‘mobiliteitsverklikkers’ zoals de OV-chipkaart, bankpassen, social media en de mobiele telefoon.  De Amsterdamse Fietsersbond pleit voor een oplossingsrichting waarbij de chip niet de eigenaar, maar slechts de fiets identificeert. Een interessante gedachte, maar wel een die ervoor zorgt dat je dus geen bekeuring kan uitdelen en alleen kan bepalen hoe lang een fiets ergens staat. 

Het bureau werd uiteraard gewezen op het groene stickerplan en het datumparkeren. Ook dat zijn interessante oplossingslijnen voor een deel van de problematiek rond parkeeroverlast, net zoals de experimenten om met gedragsbeïnvloeding gewenst parkeergedrag te stimuleren (de fietswaaier, de halve cirkel voor de ingang of het gele vlak met voorbeeldfiets).

Kosten

Tot slot waren er vragen over de kosten. “We werden zelfs verbloemd (en onverbloemd) verdacht van een commercieel belang bij elke chip.” Uiteraard vergt een fietskenteken een investering in infrastructuur en een bedrag per fiets. Aan de andere kant kost het huidige handhaven ook veel geld waaraan elke burger of hij nu fietst of niet meebetaalt via de algemene middelen. Daarbij verwacht het bureau dat een effectieve manier van handhaven geld bespaart op het gebied van (dure) fietsstallingen door onnodig lang gebruik hetzij te ontmoedigen, hetzij eerlijk te beprijzen. Hoe de balans uitpakt zal een onderzoek naar de business case moeten uitwijzen. Wellicht ontstaan er wel commercieel exploiteerbare parkeerconcepten: herkenning maakt ‘de juiste fiets op de juiste plaats’ mogelijk.

Kortom: genoeg kansen en aandachtspunten om verder over van gedachten te wisselen. Meld u aan de op de LinkedIn groep van Verkeer in Beeld en discussieer mee!