Blog: Patroonherkenning

woensdag 26 april 2017
timer 3 min
Het is ons allemaal wel overkomen: vanuit het niets kom je er met een schok achter dat je een patroon herkent in de wereld om je heen. Het klassieke voorbeeld is dat van de trotse vader die een rondje wandelt met zijn pasgeboren kind en opeens overal vaders en moeders met kinderwagens ziet rondlopen. Dat was hem nog nooit eerder opgevallen, en nu staat het gebrand op zijn netvlies.

Precies zoiets overkwam mij toen ik op een mooie dag rondreed door Nederland in mijn auto. De zon scheen, de weg lag er strak bij, de belijning maakte het allemaal lekker overzichtelijk. En verrek, het contrast met het fietspad kon niet groter zijn: een zwarte plak asfalt voor mijn auto, met louter een zielig klein wit streepje in het midden. En waar ik ook rijd, overal in Nederland zie ik sindsdien dat grote contrast tussen een overzichtelijke weg voor gemotoriseerd verkeer en een zwarte strook voor fietsers. Hoera, ook mijn brein doet dus aan patroonherkenning!

Het liet me niet los

Als we autoverkeer zo veel veiliger afwikkelen door strepen te trekken op de wegen, hebben al die fietsers dan geen markering nodig op hun fietspad? De SWOV kwam met het antwoord: ‘De helft van de 13.000 mensen die jaarlijks zwaargewond raken in het verkeer, bestaat uit fietsers die met niemand anders in botsing komen’. De categorie fietser tegen paaltje, fietser uit de bocht, fietser in de berm.

 

En let op: Je mag jezelf pas een zwaargewonde noemen als jouw behandelkosten gemiddeld € 281.000 bedragen. Met dat geld had je overigens ook 15 km fietspad veilig kunnen maken.

Maar het wordt nog gekker

Met een beetje googlen trof ik op internet een rapport van Provincie Noord-Brabant aan over het veiliger maken van fietspaden. De openingszin van het hoofdstuk conclusies en aanbevelingen luidde: “De eerste conclusie is dat markering altijd een toegevoegde waarde heeft ten opzichte van een situatie zonder voorzieningen.” We wéten dus ook dat we de veiligheid van fietspaden sterk kunnen verbeteren met zoiets simpels als een lijntje langs de kanten en zo nodig een stippeltje in het midden. Het is een simpele oplossing die ook nog eens direct uitvoerbaar en uitermate goedkoop is.

 

En zo herkende ik meteen een tweede patroon. Het is ons bekend dat er een levensgroot veiligheidsprobleem op onze fietspaden is voor fietser, we hebben een betaalbare en direct uitvoerbare oplossing voorhanden, en doen we vervolgens niets. Tijd om dat patroon maar eens te doorbreken. 

 

Wat denkt u? Moeten we dit patroon doorbreken? Discussieer mee op LinkedIn.

Door Robert Galjaard. Dit artikel is afkomstig uit Verkeer in Beeld 2/2017.

Robert Galjaard, adviseur bij Van Rens Mobiliteit